Uzdrowiska

Wysowa - Zdrój

Wysowa Zdrój to malownicza miejscowość uzdrowiskowa, położona w kotlinie otoczonej wzgórzami południowo-zachodniej części Beskidu Niskiego, przy granicy ze Słowacją.

Powietrze pozbawione zanieczyszczeń pozwala na swobodny oddech. Górzyste przestrzenie stwarzają doskonałe warunki do spacerów pieszych.

Wysowa słynie z wód mineralnych. W 1963 r. zostały uznane przez Ministerstwo Zdrowia i Opieki Społecznej jako wody lecznicze. Wydobywają się na powierzchnię w formie źródeł lub udostępniane są przy pomocy studni wierconych. Aktualnie w uzdrowisku jest 14 ujęć, a do najbardziej znanych należą:

Henryk – 0,62% szczawa wodorowęglanowo-chlorkowo-sodowa, borowa. Ujęcie posiada charakterystyczną drewnianą obudowę. Woda z tego źródła zalecana jest w chorobach dwunastnicy, wrzodach żołądkowych, cukrzycy, schorzeniach dróg żółciowych, uzupełnia niedobór jodu w organizmie.
Franciszek – 1,61% szczawa wodorowęglanowo-chlorkowo-sodowa, bromkowa, borowa. Ujęcie w charakterystycznej obudowie znajduje się na skraju parku zdrojowego. „Franciszek” zalecany jest w chorobie wrzodowej i przewlekłych nieżytach żołądka i dwunastnicy, dyskinezie dróg żółciowych, zaburzeniach perystaltyki przewodu pokarmowego (zaparcia), uzupełnia niedobór jodu w organiźmie.
Aleksandra – 2,46% szczawa wodorowęglanowo-chlorkowa, sodowa, bromkowa, jodkowa, żelazista, borowa.
Józef I – szczawa 0,19% wodorowęglanowo-chlorkowo-sodowo-wapniowa, borowa. Najstarsze ujęcie wody mineralnej w Wysowej, wykonane w 1921 roku. Woda zalecana w kamicy nerkowej, stanach zapalnych dróg moczowych, dnie moczanowej i innych chorobach urologicznych.
Słone – 0,20% szczawa wodorowęglanowo-sodowo-wapniowa, żelazista, borowa, siarczkowa.
Józef II – 0,51% szczawa wodorowęglanowo-chlorkowo-sodowa, żelazista, borowa.
Bronisław – 0,16% szczawa wodorowęglanowo-sodowo-wapniowa, żelazista, manganowa, borowa.
W-24 – 0,15% szczawa wodorowęglanowo-sodowo-wapniowa, żelazista, borowa. Butelkowana woda z tego ujęcia występuje pod nazwą „Wysowianka”, która między innymi orzeźwia, gasi pragnienie, ułatwia trawienie i pobudza apetyt. „Wysowianka” reguluje przemianę materii, utrzymuje prawidłowe ciśnienie krwi, wykazuje lecznicze właściwości w chorobie wrzodowej żołądka i dwunastnicy, a także chorobach metabolicznych takich jak: dna moczanowa i cukrzyca. W naturalny sposób uzupełnia gospodarkę mineralną organizmu.

Rekonwalescencja w Wysowej ma niezwykle korzystny wpływ na zdrowie i samopoczucie. W Wysowej leczy się choroby układu oddechowego, trawienia oraz układu moczowego.

Do podstawowych zabiegów przyrodoleczniczych należą:

kuracja pitna wodami leczniczymi
kąpiele mineralne
okłady borowinowe
inhalacje
masaże suche i podwodne
natryski wodolecznicze

W 2006 r. wybudowano pijalnię wód mineralnych. Poprzednia spłonęła w 1963 r. W pijalni korzysta się odpłatnie z wód ze źródeł: Henryk, Franciszek, Anna, Józef II, Słone. Z wód mineralnych można także korzystać bezpłatnie w ujęciach znajdujących się na terenie parku zdrojowego, są to: Józef I, Bronisław, Aleksandra. Trzy ujęcia posiadają stylowe zadaszenia: Franciszek, Henryk, Józef I.

(Źródło: www.wysowa-zdroj.pl)

Wysowa, Pijalnia wód mineralnych Uzdrowiska

Bardejów - średniowieczne miasto

W 2000 r. bardejowskie Stare Miasto wraz z tzw. „przedmieściem żydowskim” zostało wpisane na listę światowego dziedzictwa UNESCO jako czwarty zespół architektoniczny na Słowacji.

Warto zobaczyć:

Kościół św. Idziego (słow. dom sv. Egídia) – najcenniejszy zabytek miasta. Wzniesiony w XIV w., rozbudowany w połowie XV w., później wielokrotnie restaurowany. Z jego wieży roztacza się widok na zabytkowe centrum i okolice. Wewnątrz zachowało się jedenaście późnogotyckich ołtarzy skrzydłowych z lat 1460–1520, stojących w swych pierwotnych lokalizacjach, co jest ewenementem na skalę europejską. Obecnie w randze bazyliki mniejszej.
Kościół św. Jana Chrzciciela z klasztorem franciszkanów z XV w. Pierwotnie gotycki, w XVII w. przebudowany w stylu późnorenesansowym. Dzisiejszą postać zyskał w roku 1878.
Kościół ewangelicki św. Cyryla i Metodego – zbudowany w latach 1798–1808 w północnej części byłej fosy, klasycystyczny.
Cerkiew greckokatolicka pw. świętych Piotra i Pawła z lat 1901–1902, eklektyczna. Zbudowana na terenie dawnej fosy przy południowym murze obronnym.
Stara synagoga żydowska, pierwotnie budowla gotycka, kilkakrotnie przebudowywana.
Kalwaria z lat 1863–1869 – okazały kompleks z kapliczkami drogi krzyżowej i kościołem św. Krzyża, wybudowany na wsch. od miasta według projektu mieszkańca Bardejowa, V. Myškovskiego.
Ratusz z lat 1505–1511, w bryle późnogotycki, jednak z wieloma elementami i detalami architektonicznymi charakterystycznymi już dla architektury renesansu. Uznawany za najstarszy renesansowy zabytek Słowacji; obecnie mieszczą się w nim Muzeum Szaryskie i Muzeum Historii Bardejowa.
Zespół zabudowy mieszkalnej w Rynku (słow. Radničné námestie) i przyległych ulicach – domy pierwotnie gotyckie, w większości przebudowane w stylu renesansowym.
Mury obronne z XIV–XVI w. z trzema (pierwotnie) bramami, basztami i barbakanem, uważane za najlepiej zachowany miejski kompleks obronny na Słowacji.
Suburbium żydowskie – unikatowy na tych terenach zespół budynków gminy żydowskiej z XVIII w.: synagoga, szkoła, łaźnia, rzeźnia, budynek władz gminy i cmentarz.
Skład soli – gotycko-renesansowa budowla w sąsiedztwie (na północ) Bramy Zachodniej, powstała wzdłuż łuku muru obronnego. Po raz pierwszy wspominana była (jako własność miasta) w 1489 r. Składowano tu sól dostarczaną tzw. „Solną drogą” z polskich salin w Bochni i Wieliczce, która następnie była rozwożona do innych miast Węgier.
Fontanna na Rynku, znajdująca się w miejscu dawnego zbiornika (cysterny), do którego wodę doprowadzano grawitacyjnie drewnianymi rurami (grawitacyjny wodociąg funkcjonował od początku XV do połowy XX w.).
Rzeźba św. Floriana upamiętniająca wielki pożar miasta z 1774 r.
Studnia tzw. „rynkowa”, z początku XVIII w. Pierwotnie miała głębokość 23 metry.

Bardejowskie Kupele - Uzdrowisko

Słowacki: Bardejovské Kúpele; węgierski: Bártfafürdő, niemiecki: Bad Bartfeld.

Uzdrowisko to jest usytuowane u podnóża masywu Magury, kilka kilometrów na północ od centrum Bardejowa.

Pierwsza wzmianka o bardejowskich źródłach pochodzi z 1247 r. W XVI w. stworzono urządzenia kąpielowe w celach leczniczych. W końcu XVII w. miasto wybudowało przy źródłach gospodę. W następnym stuleciu uzdrowisko posiadało już łazienki kąpielowe z metalowymi wannami i było odwiedzane prawie przez cały rok. Najczęstszymi gośćmi – oprócz bardejowskich mieszczan – była polska i węgierska szlachta.

Obecnie uzdrowisko posiada 2 źródła wód mineralnych stale dostępne w parku zdrojowym oraz dalszych 8 źródeł, wykorzystywanych w zespole leczniczo-balneologicznym i w ogólnodostępnej pijalni wód mineralnych. Leczy się tu głównie choroby przewodu pokarmowego i przemiany materii. W uzdrowisku znajduje się obecnie 29 budynków sanatoryjnych, 2 ogólnodostępne hotele („Mier” i „Minerál”) oraz zaplecze usługowe i kulturalne. Funkcjonują tutaj dwa baseny kąpielowe i korty tenisowe. Należy wymienić ponadto znany Hotel Astoria oraz Muzeum Architektury Ludowej (skansen) regionu Szarysz, będące oddziałem Muzeum Szaryskiego w Bardejowie.

(Źródło: Wikipedia)